Fifth

Sobotnie popołudnie spędziłam głównie z telefonem przy uchu. Jakoś nie mogliśmy z Darcym zmusić się do zakończenia rozmowy co zaowocowało prawie trzygodzinną rozmową, za którą na pewno Australijczyk zapłaci majątek. Jak to dobrze, że już jakiś czas temu zaopatrzyliśmy się w dodatkowy telefon, w którym w moim przypadku tkwiła karta angielskiego operatora, a w przypadku Darcyego karta polska. Gdyby nie to, to w żadnym wypadku nie zarobiłabym na rachunki za telefon. Rodzice chyba by zeszli na zawał gdyby zobaczyli kwotę do zapłacenia.

Nawet jeśli miałam w planach być na niego początkowo zła czy z zimną krwią oczekiwać aż zacznie mnie błagać o wybaczenie, to niestety, albo i stety nic z tego nie wyszło. Wystarczyło, że usłyszałam jego głos, który z wyraźną radością zapytał "no i co dzisiaj porabia moja kochana dziewczyna?" i momentalnie wymiękłam. Mówiłam już, że ten chłopak działa na mnie aż za bardzo?

Oczywiście Darcy przeprosił mnie za swoje zachowanie. Tłumaczył, że trochę wkurzyła go ta przegrana i nie za bardzo ogarniał co się wtedy z nim działo. Ameryki tym stwierdzeniem nie odkrył, wiedziałam to już od początku.

Dowiedziałam się również oficjalnie, że w następnym meczu nie wystąpi. Nie była to dla mnie żadna nowość bo już wcześniej dowiedziałam się tego od Adriana, ale i tak było mi z tego powodu przykro. Zawsze kiedy jemu coś nie idzie, ja też to przeżywam. To takie frustrujące, kiedy nie możesz w żaden sposób pomóc jednej z najważniejszych osób w swoim życiu, chociażbyś nie wiadomo jak bardzo chciała. Mogłam go tylko wspierać, co według mnie wydawało się niewystarczające.

Dodatkowo jego brak w drużynie równał się z tym, że w weekend raczej się nie zobaczymy, bo Darcy zdecydował, że zostanie w takim razie w Poole. Nie powiem, żebym z tego powodu skakała z radości pod sam sufit.

Warto tutaj dodać, że dużo nie brakował, a znowu załapalibyśmy małe spięcie, kiedy Australijczyk posypał niezbyt miłymi epitetami w kierunku jego zastępcy, a mianowicie Duńczyka Michaela Jepsena Jensena. Ja rozumiem, że przez niego nie pojedzie w rewanżowym meczu z Gorzowem, ale bez przesady. Tym bardziej, że Michael naprawdę sprawia wrażenie sympatycznego chłopaka. Do tej pory nie miałam z nim zbyt dużego kontaktu, raptem kilka zdań zamienionych przy okazji meczu z Unią Tarnów, gdzie w składzie zastąpił mojego chłopaka. Wtedy wydał mi się całkiem w porządku, co Wardowi wybitnie nie przypadło do gustu. 

Całe szczęście szybko zmieniliśmy temat i sprawa rozeszła się po kościach. Kłótni to my mieliśmy w ostatnim czasie aż za dużo. Wolałam zrobić sobie od nich póki co przerwę.

Wieczorem z kolei zadzwonił Chris z zapytaniem czy nie wpadnę do niego na jakieś piwko czy coś w tym stylu. Z racji tego, że kolejny raz byłam sama w domu bo rodzice pojechali z wizytą do państwa Miedzińskich, to od razu się zgodziłam. Z małym zastrzeżeniem, że zamiast picia piwa pójdziemy na spacer. Oczywiście Australijczyk nie byłby sobą gdyby trochę nie pojęczał i nie poburczał, ale ostatecznie się zgodził. Nie to żeby miał jakieś wyjście.

Spacerowaliśmy po Toruniu dobre trzy godziny, gadając jak najęci o wszystkim co nam ślina na język przyniosła.

Mam naprawdę wielkie szczęście, że otaczają mnie tacy ludzie jak chociażby Chris. Poznaliśmy się w 2008 roku, gdzie jako szesnastoletnia dziewczyna poszłam na inauguracyjny mecz ówczesnego sezonu pomiędzy drużyną z Torunia i drużyną z Rzeszowa. Oczywiście zgodnie z tradycją po samym spotkaniu Adrian zaciągnął mnie do parkingu maszyn, gdzie właśnie poznałam się z brunetem. Już wtedy wydawał mi się zdrowo postrzelony, co teraz tylko cały czas potwierdza. W przeciągu tych dwóch lat nasze kontakty jeszcze bardziej się zacieśniły, a on z całą pewnością dołączył do grona moich przyjaciół.

Zresztą, on nie jest jedynym z drużyny, z którym utrzymuję kontakt.

Poza Adrianem, którego znam praktycznie od zawsze, jest jeszcze Ryan Sullivan, który pełni funkcję takiego mojego starszego brata, do którego mogę się zwrócić z każdym problemem. Drugiego takiego doradcę jak on ciężko byłoby mi znaleźć.

Cała nasza piątka tworzy zgraną paczkę, mimo iż nie spędzamy ze sobą każdej wolnej chwili. Chris i Darcy na co dzień mieszkają w Anglii, Adrian z Ryanem w Toruniu, z przerwami na wypady do Szwecji na mecze w tamtejszej lidze. Okazję do spotkania mamy zazwyczaj dopiero w weekendy, ale to nam w niczym nie przeszkadza.

Och, powiedziałam piątka? No to chyba muszę się poprawić. Szóstka, bo nie zapominajmy jeszcze o Paulinie, oficjalnie dziewczynie Ryana, a oprócz tego mojej kolejnej przyjaciółce. I dzięki Bogu, że jest, bo moja psychika mogłaby nie wytrzymać takiego obcowania sam na sam z tą czwórką świrów.

Jedno jest pewne. Za tę piątkę wspaniałych ludzi byłabym gotowa wskoczyć w ogień. I mam wrażenie, że to oddanie jest jak najbardziej odwzajemnione.

*******

Uzbrojone w miskę z popcornem i szklankę soku pomarańczowego punktualnie o 18 zasiadłyśmy z Pauliną przed telewizorem w salonie jej mieszkania czekając z niecierpliwością na rozpoczęcie meczu Stal Gorzów-Unibax Toruń.

Na ekranie właśnie trwała prezentacja a my niemal czułyśmy dreszcz ekscytacji przebiegający nam wzdłuż kręgosłupa. Działo się tak zresztą przed każdym meczem. Tego momentu oczekiwania na początek spotkania chyba nic nie jest w stanie pobić.

-Z Darcym już wszystko w porządku? - zapytała nagle Paulina.

-Matko, mówili o tym w radio czy coś? - zaśmiałam się na co blondynka przewaliła oczami.

-Ryan dowiedział się od Chrisa i nie omieszkał przekazać tego dalej. - odpowiedziała. - Swoją drogą żebym ja się musiała dowiadywać takich rzeczy kanałami, to aż żal.

-Nie było jakoś okazji do rozmowy. - wzruszyłam ramionami. - Tak czy inaczej wszystko jest już w porządku, porozmawialiśmy sobie trochę i po sprawie.

-Znowu to samo co zwykle? - odpowiedziałam jej tylko kiwnięciem głowy. - O masakra, z wami gorzej niż z dziećmi.

-Nie lubimy rutyny. - wyszczerzyłam się głupiutko. - Wiesz, takie akcje urozmaicają nasze życie.

-Jak wam brak wrażeń to sobie kupcie telewizor. - stwierdziła, upijając łyk soku.

-Nie wszystkie pary muszą być takie jak ty i Ryan. - słusznie zauważyłam. Otóż w związku tej dwójki chyba jeszcze ani razu nie zdarzyła się żadna porządniejsza kłótnia. Są ze sobą tak doskonale zgrani i w każdym calu się uzupełniają, że aż przyjemnie się na nich patrzy. I oby tak było dalej. - Zresztą, nie ma co gdybać, ważne że wszystko jest już okej.

Dalszą dyskusję musiałyśmy na moment zawiesić, bo żużlowcy przygotowywali się już do pierwszego wyścigu. Na początek pod taśmą startową ustawili się młodzieżowcy obu drużyn.

-Kurde, ten cały Jensen nie jest taki najgorszy. - stwierdziła Paulina, kiedy Duńczyk pewnie wygrał start i nie dał się do samego końca nikomu wyprzedzić, pewnie dowożąc trzy punkty.

-Tylko Darcy'emu tego nie mów, bo może to się źle dla ciebie skończyć. - powiedziałam, na co dziewczyna wzruszyła tylko ramionami.

Następny bieg też był bardzo udany, gdyż wygrał ku naszej i z całą pewnością również swojej radości Chris. Trzeci był Adrian, więc póki co prowadziliśmy w meczu 4:8.

Dalej niestety już się pokomplikowało. Zaciskanie mocno kciuków i wpatrywanie się z uporem w ekran nie pomogło w następnych dwóch biegach naszym zawodnikom, którzy w obu wypadkach przegrali podwójnie 5:1

-Ale i tak jest genialny. - skwitowała to blondynka, kiedy na ekranie pokazali Ryana, który ze spuszczoną głową wjeżdżał z powrotem do parkingu maszyn nie będąc zbyt zadowolonym z tylko jednego zdobytego puntu.

Następny był remis. Jako pierwszy linię mety minął nasz Adrian, ale Chris niestety dojechał jaki ostatni.

W biegu 6 Ryan musiał uznać wyższość wszystkich zawodników i dojechał na czwartej pozycji. Drugi był Hans Andersen, więc biegowy wynik to 4:2 a ogółem w meczu wynosił 21:15.

Następnie były kolejne dwa remisy. Nawet dotknięcie taśmy przez gorzowskiego zawodnika nie pomogło naszym w 7 biegu w zwycięstwie, a w biegu 8 ani Adrian ani Chris nie poradzili sobie z miejscowym bożyszczem, a mianowicie Tomaszem Gollobem.

O kolejnych trzech wyścigach wolałybyśmy jak najszybciej zapomnieć. Trzy z rzędu przegrane 5:1 i ogólny wynik 42:24. Jedno było pewne, tego meczu już nie wygramy.

-O bidulinki. - wygięłam usta w pełną wymowy podkówkę widząc jak wkurzony Chris i Adrian zjeżdżają z toru do parku maszyn.

-Anoo. - Paulina z kolei przeżywała drugie z rzędu zero przywiezione przez Ryana w biegu 9.

Przed biegiem 12 była krótka przerwa gdyż Adrian jechał wyścig po wyścigu. Zregenerował siły tylko na tyle, żeby zdobyć dwa punkty przegrywając tylko z Nickim Pedersenem. Ostatni linię mety minął Michael co zapewne przypadłoby do gustu mojemu Australijczykowi.

Bieg 13 przebiegł totalnie bez emocji. Kolejny remis 3:3 i jedynym pozytywnym akcentem było zwycięstwo naszego Hansa Andersena.

W pierwszym z biegów nominowanych swoje powody do dumy miała Paulina. Jej ukochany Ryan w końcu się przemógł i poradził sobie z duetem Zagar-Gapiński. Niestety Chris zakończył swój występ zaliczając drugie dzisiejszego dnia zero.

W ostatnim wyścigu również padł remis. Niezawodny w tym spotkaniu Tomasz Gollob ponownie wygrał, tym samym inkasując dzisiejszego dnia komplet punktów. Drugi był Adrian, a trzeci Hans. Jako ostatni dojechał Nicki Pedersen.

-Szału nie ma. - stwierdziłam, kiedy realizator pokazywał cieszących się żużlowców wygranej drużyny i miejscowych kibiców.

-O już widzę w jakim humorze do domu wróci Ryan. - mina dziewczyny również nie była zbyt pocieszona.

Ja tymczasem z kieszeni spodni wyciągnęłam swoją komórkę i szybko wystukałam wiadomość do Adriana.

'Gratuluję 10 punktów;* Starałeś się dzisiaj za trzech.'

Następnie napisałam jeszcze do Chrisa.

'Nie dołuj, następnym razem będzie lepiej :)'

-Będziesz miała okazję mu ten humor poprawić. - poruszałam charakterystycznie brwiami, na co obie parsknęłyśmy śmiechem.

-Jesteś niewyżyta. - powiedziała nadal się śmiejąc. - Zdecydowanie wyczuwam zbyt dużo wpływów Darcy'ego. - właśnie w tym momencie rozdzwonił się mój telefon. - O wilku mowa? - zapytała Paulina.

I rzeczywiście, wyświetlacz wskazywał, że dzwoni Australijczyk.

~Ale zjebali. - nawet nie zdążyłam się przywitać, a on już się odezwał. - Szału nie zrobili.

-Powinieneś zostać psychologiem. - przewaliłam oczami. - Chciałabym zobaczyć jakbyś ich podtrzymywał na duchu w takich momentach.

~Opieprzyłbym każdego po kolei, walnął porządnie w łeb i kazał spadać trenować. - odpowiedział, śmiejąc się. - Ale są też plusy takiej sytuacji.

-Mianowicie? - totalnie nie wiedziałam o co może mu chodzić. Zresztą, to jest Darcy, jego toku myślenia momentami nie da się ogarnąć.

~Cztery punkty Jensena. - no tak, mogłam się domyśleć, że będzie niemal wniebowzięty z powodu niezbyt udanego występu Duńczyka. - Żużlowy dzikus normalnie. - cały czas miał z niego polewkę.

-Pozwól, że pozostawię to bez komentarza.

~A ty pozwól, że nadal będę się upajał jego sportowym geniuszem. - dodał z ironią.

-Jesteś niemożliwy. - mimo wszystko parsknęłam cichym śmiechem.

~Ale cię to kręci. - słusznie zauważył.

-Wolałabym nie być taka łatwo przewidywalna. - Paulina wybuchnęła śmiechem.

~A ta co się tam tak śmieje? Też chce dołączyć do fanklubu Jensena? - zapytał, najwyraźniej słysząc w tle blondynkę. Szybko przekazałam jej to co powiedział Darcy.

-O niczym innym nie marzę, Ward. - powiedziała wcześniej wyrywając mi z rąk telefon, na co Australijczyk prychnął śmiechem. - I w ogóle dziękujemy bardzo, ale twój czas antenowy właśnie się skończył. Dzisiaj to ja wykupiłam abonament na spędzanie czasu z Leną, więc sajo nara.

~O dziewczyyyno, ja mam na to dożywotni karnet. - był z siebie mega zadowolony. - Ale domyślam się, że macie zamiar rozmawiać o tym, jakim to zajebistym chłopakiem jestem dla Leny i jak bardzo jej zazdrościsz, więc skoro tak, to już się rozłączam.

-Jesteś głupi. - stwierdziła Paulina, po czym oboje parsknęli śmiechem, by w końcu się rozłączyć. - Kazał cię uściskać i przekazać, że zadzwoni później. - zwróciła się do mnie oddając mi przy okazji telefon. - Ledwo to odrosło od ziemi a już tak fika. - pokiwała z politowaniem głową.

-A czego się spodziewałaś, w końcu to MÓJ chłopak. - wzruszyłam ramionami. - Ale opowiadaj lepiej co tam u Was słychać! Dawno nie słyszałam żadnych pikantnych szczegółów. - rozłożyłam się wygodniej na kanapie, wpatrując się w blondynkę z uwagą. Nie musiałam jej tego dwa razy powtarzać i już kilka sekund później wpadłyśmy w wir rozmowy. 

*******************

Znowu nie dodaję w terminie, znowu mam zaległości i znowu musiałam ukraść laptopa bratu :D

Tak, technologia nadal ze mną nie współpracuje.

Ale obiecuję, że następna będzie już zgodnie z terminem i nie ma to tamto! :D

Co do Waszych opowiadań: Czytam wszystkie na bieżąco! Niestety do dyspozycji mam tylko telefon, a ja tak strasznie nie lubię na nim pisać, że to jest po prostu poemat. Zresztą, mówiłam to już wcześniej :D.

Obiecuję, że wszystkie komentarze nadrobię już w środę! :)

Tak czy inaczej, starałam się, żeby ta część była trochę dłuższa od poprzedniej. Musiałam coś tam pododawać, bo początkowe części powstawały w 2011 roku (ta również) i jakoś wtedy nie zwracałam uwagi na długość ;d

Poza tym mówiłam już, że dopisywać czegoś też nie lubię, bo zawsze mam wrażenie, że to jest bez sensu?

Dobra, ale mnie wzięło na narzekanie :D

Tak czy inaczej, nowa na pewno w piątek, dziękuję, że nadal ze mną jesteście i nie martwcie się, ja jestem z Wami również! :)

Do usłyszenia za 4 dni! :)

xxx

https://twitter.com/nikax92